Το
πρόβλημα της στέγης είναι ένα από τα βασικά προβλήματα του Προσκοπισμού στον
Πύργο. 'Υστερα από 66 χρόνια Προσκοπικής παρουσίας θα περίμενε κανείς ότι
θα υπήρχε ιδιόκτητη μόνιμη στέγη. Δυστυχώς όμως αυτό δεν συμβαίνει. Το 1ο Σύστημα τα τελευταία 20 χρόνια έχει αλλάξει 6 φορές εστία. Από την εστία της οδού Λετρίνων, κοντά στην κεντρική πλατεία, στα τέλη της δεκαετίας του '70 μετακομίζουμε σε ένα περίφημα διαρυθμισμένο για Προσκοπική Εστία κτίριο, στην οδό Ομήρου. Δυστυχώς όμως, η παλαιότητα του κτιρίου και η κακή του, παλαιότερα, συντήρηση, μας ανάγκασαν να το εγκαταλείψουμε το 1986, αφού η στέγη του ήταν έτοιμη να καταρρεύσει (όπως κι έγινε μήνες αφ' ότου φύγαμε). Ακολούθησε ένα διάστημα περιπλάνησης σε 2 ακατάλληλα κτίρια με πολύ μικρά δωμάτια, για να καταλήξουμε στο κτίριο της οδού Πατρόκλου 7 (πίσω ακριβώς από το κτίριο του Ο.Τ.Ε.), όπου βρισκόμασταν μέχρι τα τέλη του καλοκαιριού του 1997.
Δυστυχώς οι σεισμοί του Μαρτίου 1993 προκάλεσαν αρκετές ρωγμές στους τοίχους (το κτίριο είχε κριθεί
προς
επισκευή) και στη σκεπή του. 'Ετσι βρισκόμασταν πάντα σε αναζήτηση νέου χώρου
για Εστία. Η Εστία μεταφέρθηκε για άλλα 3 χρόνια σε υπόγειο νεόκτιστης πολυκατοικίας
που ανήκει στους αδερφούς Θέμη και Ζαχαρία Μαντά, παλιούς Προσκόπους και Βαθμοφόρους
του Συστήματος. Όμως και η λύση αυτή ήταν γνωστό εξ αρχής ότι ήταν προσωρινή.
Στις Αρχές του 2001 μετακομίζουμε ξανά σε κτίριο επί της οδού Μανωλοπούλου,
με αρκετά μεγάλη αυλή και ικανοποιητικό χώρο για παιχνίδι. Το νοίκι της Εστίας
το είχε αναλάβει ο Δήμος Πύργου. Ένα χρόνο μετά, ο Δήμαρχος Πύργου κ. Γαβρίλης
Λιατσής δίνει μια περισσότερο μόνιμη λύση στο πρόβλημα στέγασης των Προσκόπων
του Πύργου. Μαζί με το 4ο Σύστημα Α/Π Πύργου μετακομίζουμε σε νέα Εστία επί
της κεντρικής οδού Ερμού, στον αριθμό 54. Η Εστία αυτή έχει παραχωρηθεί από
το Δήμο που την ενοικιάζει με προοπτική τουλάχιστον 9 ετών. Το 1ο Σύστημα
Δ/Π βρίσκεται στον όροφο του κτιρίου και το 4ο Σύστημα Α/Π στο ισόγειο. Τα
Χριστούγεννα του 2002 ξεκίνησε η διαδικασία διακόσμησης του νέου μας κτιρίου,
έχοντας στόχο σιγά σιγά να γίνει (για άλλη μια φορά) ο δικός μας χώρος συνάντησης.