Στη Μακρακώμη (Βαρυμπόπη) στα χρόνια 1159-1173μ.Χ. που γινόταν η Β Σταυροφορία επί Βυζαντινού αυτοκράτορα Μανουήλ η κατάσταση ήταν δεινή. Οι κατοικοί της ήταν Ιουδαίοι και Ελληνες και καμιά ασφάλεια δεν είχαν από τους Βλάχους , που κατείχαν την περιοχή και κατοικούσαν στα απροσπέλαστα βουνά της. Λεηλατούσαν την περιοχή , άρπαζαν λάφυρα από τους Ελληνες, τους λήστευαν και πολλές φορές τους σκότωναν. Μετά τον έκτο αιώνα μ.Χ. και μετά τους χρόνους του Ιουστινιανού ,ιδρύθηκαν και οι πρώτες εκκλησίες στην περιοχή της Δυτικής Φθιώτιδας.Η Μακρακώμη ήταν έδρα Επισκοπής της Μητρόπολης Νέων Πατρών (Υπάτης) και ήταν μια μικρή πολιτεία σε ακμή και κίνηση.
Στην Τουρκοκρατία η Μακρακώμη διατήρησε το όνομα Βαρυμπόπη και μετά την επανάσταση του 1821 με την απελευθέρωση από τον τουρκικό ζυγό ως τα 1916 που μετονομάστηκε σε Κοινότητα Μακρακώμης. Στα χρόνια της Τούρκικης σκλαβιάς την περιοχή την κατείχε ο Τούρκος Αγάς. Η συμβόλη της Βαρυμπό πης στον αγώνα του 1821 και η προσφορά του λαού της στην Ελληνική επανά σταση ήταν μεγάλη , γιατί στα χρόνια της Τουρκοκρατίας κατείχε στρατιγική θέση. Ηταν το σταυροδρόμι για το πέρασμα των Τουρκικών στρατευμάτων και των κλεφτοαρματολικών σωμάτων στις διάφορες και συχνές πολεμικές επιχειρήσεις τους.
Με την ανακύρηξη της Ελλάδας σε ένα ανεξάρτητο κράτος που περιελάμβα νε και τη Στερεά Ελλάδα , η Μακρακώμη μπήκε στα ελεύθερα χρόνια της.Η ταν ένα μικρό χωριό με 200 περίπου κατοίκους ταλαιπωρημένους από το δαίμονα των αγώνων και των μαχών κατα των Τούρκων για τη λευτεριά τους. Στις 26 Σεπτεμβρίου 1869με Β.Δ. σχηματίστηκε κι άρχισε να λειτουργεί η υπηρεσία του Δήμου Μακρακώμης με πρωτεύουσα τη Βαρυμπόπη.
Μετά τους αγώνες του 1821 και την ίδρυση του ανεξάρτητου κράτους η περιοχή υπέφερε πολύ και ζούσε πάντα με τους εφιάλτες των ληστών , από τους διάφορους εκβιασμούς , αρπαγές , ξυλοδαρμούς και φόνους που έκαναν στα χωριά της περιοχής.Η ληστοκρατία χτυπήθηκε ολοκληρωτικά επί Ε.Βενιζέλου.